Warm en hoopvol rood
Avondzon aan de einder
Ik bereik je nooit

====================

Tsja, sinds begin dit jaar is het me eigenlijk (bijna) allemaal voor de wind gegaan. Alles super, alles okidoki, geen vuiltje aan de lucht. Eindelijk een nieuw begin. Eindelijk alle shit van de afgelopen jaren achter me. Eindelijk...

Maar soms heb ik van die dagen dat het me duidelijk wordt dat het nog niet helemaal zover is. Dat de opgewekte ik nog een fragiel kneusje is die door het minste beetje tegenslag uit het veld geslagen wordt. Dan voel ik me opeens om een idioot kleinigheidje de hele dag verdrietig, eenzaam en moedeloos. Soms voel ik me zelfs zo terwijl ik allang vergeten ben waarom ook alweer de pest in heb. Dan steekt er een soort starrigheid de kop op. Zo van: "so what, ik heb een klerehumeur, mag ik? Moet ik daar dan ook nog een goede reden voor aan kunnen dragen? Djiez!"

Nouja, eigenlijk wel dus. Zodra ik dat in de gaten heb, maak ik me wel eens een lijstje, mentaal of op papier, van redenen waarom ik me eigenlijk gewoon prima moet voelen. Meestal werkt dat. Maar soms...
Soms kan ik achter elke reden een 'maar' plaatsen, er met dikke stift een grote kras doorheen zetten, het papier verfrommelen, mijn gat ermee afvegen en in de fik steken.
Het papier bedoel ik, niet mijn gat.

Het zal wel de vermoeidheid zijn die me parten speelt. Misschien ben ik gewoon toe aan vakantie.


Okee, ik weet dat dit voor de meesten van jullie nergens op slaat, maar ik moest het gewoon even kwijt. Bedankt voor het lezen.

====================

Is: =___=

Kijkt uit naar: :D
Wil: opgevrolijkt worden
Gaat zo: lezen
Keek: Silent Witness
Luistert: Rammstein - de mooiste liedjes uit grootmoeders tijd
Leest: Montyn - Dirk Ayelt Kooiman