"Jao, waat es 't now!"

Dat is het eerste wat ik hoor als ik dinsdagochtend de trap in de flat afloop. Ik kijk omhoog en daar zie ik mijn buurman. Dat is nogal een vervelend figuur, de helft van de tijd zat, de andere helft agressief. Vaak ook beide. Hij kan ook niet normaal praten; hij lijkt bang te zijn om niet gehoord te worden. Vannacht ben ik nog rond een uur of 4 wakker geworden omdat hij zijn vrienden buiten liet. De hele flat kon meegenieten. En nu staat hij hier, in zijn onderbroek en blote pens alcohol uit te wasemen.
"Waat es 't now?!" vraagt de brulboei nog eens als ik hem niet begrijpend aankijk. Zoekt die gast nou ruzie met me?
"Sorry, maar ik heb geen idee waar je het over hebt."
"Jao, det hejje waal!"
"Ehm, nee?"
"Jeh, dieënsdig of woônsdig?" zegt hij, opgefokt gebarend omdat ik hem niet snap.
"Ja? Wat is daarmee?" Ik begin het nu best moet te worden met die gast. Ik sta op het punt bot weg te lopen als hij zegt:
"Jeh, es 't now dieënsdig of woônsdig? Ich bin herstikke zaât en ich mot woônsdig wêrreke. Kân ich trök nao bet of neet?"
"Oooh!" zeg ik. Het is eindelijk duidelijk. Even wil ik hem wijsmaken dat het al woensdag is (lijkt me best lollig -- ik zie hem al totaal ellendig op zijn werk aankomen en een goede indruk bij zijn baas maken terwijl hij eigenlijk vrij heeft. Net goed, muahaha...) maar ik doe het niet.
"Ja het is dinsdag," zeg ik. "Je kunt weer gaan maffen."
Ik loop lachend de trap af.