Hondje

We hebben jarenlang een hondje gehad. Zo'n klein, wit, dweilachtig maltezer mormel. Een teefje dat Harrie heette. Ja, Harrie ja. Okee, toen we haar kochten, heette ze nog Dayna, maar dat is toch geen naam voor een hond? Da's meer iets voor een hoerenmadam... Ehm, nouja, mischien was het toch wel een toepasselijke naam geweest... Harrie was echt een allemansvriendje.

Verdere karaktertrekjes: stronteigenwijs, invers eenkennig (ze luisterde alleen naar haar baasje niet) en jaloers. Zo heeft ze ooit genadeloos wraak genomen op onze kapper wegens een gebrek aan aandacht (hij moest niks van honden hebben, vandaar). Terwijl hij m'n haar aan het knippen was, legde Harrie stiekem een flinke bolus op de grond vlak achter hem. SPLUT!
Geweldig! Ik mocht die kerel ook niet.

Maar ik vraag me nog steeds af of het niet een vergissing was om dat beest een jongensnaam te geven. Na verloop van tijd begon ze echt mannentrekjes te vertonen. Het begon met plassen. Eerst hurkte ze nog gewoon, zoals elke normale teef. Daarna was het iets er tussen in: door een pootje hurken, het andere optillen. Vervolgens bleef het hurken geheel achterwege. Enige tijd later begon ze ook steeds fanatieker haar territorium af te bakenen of zoiets. Lekker irritant met uitlaten. In plaats van gewoon bij de eerste de beste boom alles te laten lopen, bewaarde ze opeens de helft voor alle andere bomen op de rest van de route. Waar is dat in godsnaam goed voor? Ik ben ook een jongetje. Ik doe ook aan territoria. Pissen is ook wel eens nodig. Maar als ik beneden naar de wc ga, hou ik ook niet halverwege op om de rest in de plee op de badkamer te dumpen! Ten slotte begon ze tijdens loopse periodes helemaal weird te doen. Ik hoor mijn broertje, die met die hermafrodiet aan het spelen was nog roepen:
"Brian, kijk! Harrie wil met me dansen!"
Ik kijk. Zie ik daar hoe dat zwijn zich aan mijn broertje zijn onderbeen aan het vergrijpen is.

Hop! Hop! Hop!
Djiezes...

Toen mijn moeder overleed, hebben we Harrie naar het asiel moeten brengen. We zijn te weinig thuis; ze zou helemaal gek worden in haar eentje. Dat was echt verschrikkelijk moeilijk. Het had die dag gesneeuwd. Het asiel lag nogal achteraf in de bossen en we moesten van de auto naar de deur van het asiel een heel eind lopen. Harrie vond het fantastisch, die dacht natuurlijk dat ze werd uitgelaten. Ik voelde me meer alsof ik joden naar "de douche" bracht. Okee, niet zó erg natuurlijk, maar ik vond dat ik het beestje aan het belazeren was. Ze keek gelukkig niet bezorgd toen we zonder haar vertrokken; ze was te druk met andere honden. Een week later hoorden we van het asiel dat ze een ander baasje gevonden had. Ik neem aan dat ze het daar nu prima naar de zin heeft. In elk geval beter dan ze het bij ons zou hebben gehad.

Soms mis ik dat geval nog steeds. En telkens als ik op straat iemand zie die een klein wit hondje uitlaat, moet ik even kijken of het Harrie niet is.