Soms is werk zoeken wél lachen

Dit kwam ik vanmiddag tegen in een vacature:

Uw profiel:
-...
-Goede choreografische kennis (Weert e.o.).
-Uitstekende beheersing van de Nederlandse taal.

En dat durft eisen te stellen...

Verder is werk zoeken zwaar klote. Zeker als je, zoals bij mijn laatste keer, afgewezen wordt voor een baan, waar je interviewers tijdens het sollicitatiegesprek nog zoooo positief over je waren, zonder een betere reden te krijgen dan "je bent toch niet echt het type dat ze zochten." Daar kan ik verdomme wat mee, zeg. Ben dan gewoon eerlijk.
Soms bekruipt me het gevoel dat ik helemaal nergens toe dien, behalve als slecht voorbeeld voor de rest van Nederland, waar de werkende mens zijn ego naast mag leggen en zich goed mag voelen. Alsof ik niks weet, niks snap, niks kan (behalve onhandige zinnen met tangconstructies typen [ :P ] en slap ouwehoeren over taalwetenschap wat ik toch echt wel mis).

Hobo sapiens. Aambei van de samenleving.

Denk nu niet dat ik spijt heb van mijn keuze. Alles behalve, ik had niks beters kunnen doen. Maar daarom is het nog niet leuk. Een wortelkanaalbehandeling onderga je ook niet voor de lol (toch?), maar soms is het gewoon nodig.

Gelukkig heb ik voor de rest weinig reden tot klagen. Al met al gaat het me stukken beter dan een (half) jaar geleden. Ik heb nog steeds toffe vrienden en ik maak nog steeds wel eens nieuwe (you know who you are), ik heb een geweldige familie (met name ons pap en mijn broer dan), leuke dingen om mijn vrije tijd mee te vullen (Indoor Highland Games, concert Tindersticks, Roodkiepsinterklaasmeet, kaasfondueën, mijn hobby's etc) en, hey-ho, Sinterklaas en mijn verjaardag in het vooruitzicht.

Dus: mocht deze post een beetje pessimistisch overkomen, weet dan dat het allemaal wel mee valt. Met gevoel voor humor en een beetje relativeringsvermogen kom je een heel eind. Maar goed, ik moet soms gewoon een beetje spuien.

[/emotionele diarree]