"I love deadlines. I like the whooshing sound they make as they fly by."
--(Douglas Adams)

Ik niet.
Ze whooshen me meestal veel te snel.

Niet dat ik nu reden tot klagen heb; voor de verandering heb ik mijn deadline wel gehaald. Toegegeven, het is meer de verdienste van mijn collega John-Sebastian die me aan het werk hield en mijn docent die de deadline wilde oprekken, maar toch. We hebben het gehaald. De paper voor Neurocognition of Language (a.k.a. Neurotic Cognition) is af.
Hij is echt af!
AF!!

Nu alle zut inhalen die ik heb laten liggen...

====================

Maar voor ik daarmee begon, wilde ik eerst mijn kamer nog eens opruimen. Tussen alle stapels papier kwam ik opeens een pakketje sinterklaasgedichten tegen van twintig jaar geleden of nog langer. Leuk!


(gênant!)

Want wat ik daartussen óók tegenkwam... Het tastbare bewijs voor een verhaal dat eens in de zoveel tijd ten koste van mijn reputatie op familiefeestjes wordt opgerakeld. "Het Verhaal van Hoe Brian Zindelijk Werd". Het was een brief van de goedheiligman waar hij me aanraadt nu toch eindelijk eens zindelijk te worden. Dat in de broek poepen, dat kon echt niet meer!

De dreigementen me in de zak naar Spanje te slepen, hadden blijkbaar indruk op me gemaakt, getuige een volgende brief, gedateerd op 15 december, waarin de toevoeging staat dat het NIET de bedoeling was dat ik nu HELEMAAL NIET MEER zou poepen. Op de wc mag wel, alleen in de broek niet meer. Dat had ik echt verkeerd begrepen. Zo had de Sint het niet bedoeld.

Ik heb dus ooit, heel lang geleden toen ik nog een klein Briantje was, meer dan een week met vreselijke buikpijn rondgelopen. Bedankt Klaas. Bedankt Pa en Ma.