"I love deadlines. I like the whooshing sound they make as they fly by."
--(Douglas Adams)

Ik niet.
Ze whooshen me meestal veel te snel.

Niet dat ik nu reden tot klagen heb; voor de verandering heb ik mijn deadline wel gehaald. Toegegeven, het is meer de verdienste van mijn collega John-Sebastian die me aan het werk hield en mijn docent die de deadline wilde oprekken, maar toch. We hebben het gehaald. De paper voor Neurocognition of Language (a.k.a. Neurotic Cognition) is af.
Hij is echt af!
AF!!

Nu alle zut inhalen die ik heb laten liggen...

====================

Maar voor ik daarmee begon, wilde ik eerst mijn kamer nog eens opruimen. Tussen alle stapels papier kwam ik opeens een pakketje sinterklaasgedichten tegen van twintig jaar geleden of nog langer. Leuk!


(gênant!)

Want wat ik daartussen óók tegenkwam... Het tastbare bewijs voor een verhaal dat eens in de zoveel tijd ten koste van mijn reputatie op familiefeestjes wordt opgerakeld. "Het Verhaal van Hoe Brian Zindelijk Werd". Het was een brief van de goedheiligman waar hij me aanraadt nu toch eindelijk eens zindelijk te worden. Dat in de broek poepen, dat kon echt niet meer!

De dreigementen me in de zak naar Spanje te slepen, hadden blijkbaar indruk op me gemaakt, getuige een volgende brief, gedateerd op 15 december, waarin de toevoeging staat dat het NIET de bedoeling was dat ik nu HELEMAAL NIET MEER zou poepen. Op de wc mag wel, alleen in de broek niet meer. Dat had ik echt verkeerd begrepen. Zo had de Sint het niet bedoeld.

Ik heb dus ooit, heel lang geleden toen ik nog een klein Briantje was, meer dan een week met vreselijke buikpijn rondgelopen. Bedankt Klaas. Bedankt Pa en Ma.

Rijles

Rijles is echt gaaf! Waarom heb ik het niet meteen gedaan toen ik achttien werd? Ik had er toen geen zin in. Onbegrijpelijk. Ik kan nu gewoon niet wachten op de volgende keer.
Het scheelt ook dat ik een heel toffe instructeur heb. Jan is een oude buurman van ons, waar we het altijd erg goed mee hebben kunnen vinden. De keus om bij hem te gaan lessen was eigenlijk al op voorhand gemaakt. Hij heeft gelukkig ook een van de beste slagingspercentages in de regio. Komt dat even goed uit.
Ik was dan ook helemaal niet zenuwachtig. Van tevoren niet, maar ook niet tijdens het rijden zelf. Ook niet tijdens mijn onhandige gestuntel. Het was eerder grappig.

We komen bij een grote weg, ik moet linksaf. Geen verkeer, dat scheelt. Ik draai op mijn dooie elfendertigste de weg op. Driehonderd meter voor me ligt een rotonde, dus ik begin me alvast af te vragen waar die richtingaanwijzers ook weer zitten. Niet onder mijn stoel hè? Nee, achter het stuur. Alles hunky-dory. Opeens zegt Jan: "je mag wel wat meer gas geven hoor."
"Huh?"
"Achter je."
Ik kijk in de achteruitkijkspiegel. Een loei van een vrachtwagen -WAAR DE HEL KOMT DIE ZO SNEL VANDAAN!?- vult het hele beeld en komt gevaarlijk snel en onstuitbaar als een olietanker dichterbij. De verhouding tussen het bakbeest en het lesautootje is ongeveer olifant-cavia. En de olifant heeft zin in kontseks.
"Uh... hoi!" piep ik en geef wat gas bij. Jans achterhoofd blutst tegen zijn hoofdsteun als ik wegschiet.

En hij lacht er ook nog om :P


I WANNA DO THAT AGAIN!

====================

Is: rielekst
Wil: niks eigenlijk :)
Gaat zo: naar Monique, m'n haar laten knippen en eten
Kijkt uit naar: morgenavond Nem-Q en the Dirty Denims in de Santa! Zie de linkjes links voor hun websteks
Leest: nog steeds hetzelfde
Keek: Sweeney Todd
Luistert: The National - Boxer

Full Frontal Nerdity

You know you like it.


Wat ik bedoel, is dat ik eigenlijk geen donder te vertellen heb. Ik heb het lekker druk, maar de motivatie is weer een beetje terug, dus ik vind het al lang best zo. Om toch maar wat te posten en mijn blog niet helemaal dood te laten bloeden, is hier wat semi-taalwetenschappelijke meligheid, op volgorde van toenemende ontoegankelijkheid :P

Gratis drinken is niet goed voor Brians

Katers.
Kutbeesten zijn het.